کاستل

شب “هالووین” است و اهالیِ قلعه‌ی باستانیِ “کاستِل”، یعنی آقای “کلّه‌کدو” (یک “آدم-کدو”ی موذی و خبیث!)، استاد “گوربه‌گور” (یک زامبیِ خسته!) و جناب “کُهنه‌پیچ” (یک مومیاییِ هزارودویست‌ساله، از نوادگانِ فراعنه‌ی مصر!)، به‌رسمِ هر سال برای شرکت در مراسم آماده می‌شوند. سرگرمیِ این “مُرده‌های نَمُردنی” -که برعکسِ ظاهرِ ترسناک‌شان، از حسّ طنز خوبی هم برخوردار هستند- در شب “هالووین”، ترساندنِ مردمی است که برای برگزاری مراسم، به قلعه‌ی “کاستِل” می‌آیند! البته با این‌که اهالیِ قلعه، قصدِ بدی ندارند و هدف‌شان فقط شیطنت و بازیگوشی است ولی -به‌قول معروف- آن‌ها شوخی‌شوخی مردم را می‌ترسانند و مردم جدّی‌جدّی سکته‌های ناقص می‌زنند و روانه‌ی بیمارستان‌ها می‌شوند! این امر، ممکن است احساساتِ نداشته‌ی قلعه‌نشینان را اندکی جریحه‌دار کند ولی چاره‌ای نیست، برای یک “نامیرا”، ترسناک بودن، از نان شب واجب‌تر است!!